جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

فرزند صالح گلی است از گلهای بهشت

فرزند، نعمتی بزرگ و منبع خیر است؛ منبع کرامت و سود دنیا و آخرت برای انسانی که مؤمن به حق است و

از روی ایمان، فرزندان خود را مؤمن و شایسته تربیت می‌کند. اولاد چه دختر و چه پسر از بزرگ‌ترین و با

منفعت‌ترین نعمت‌هایی است که حضرت حق به  بندگان پارسایش عنایت می‌کند. حضرت ابراهیم(ع) به دلیل

فرزنددار شدن، به حمد کامل حق برخاست و به راستی که فرزنددار شدن اقتضای حمد می‌کند؛ حمدی که با

زبان و قلب و اعضا و جوارح تحقق می‌یابد: «الْحَمْدُ للهِ الَّذِی وَهَبَ لِی عَلَى الْکِبَرِ إِسْماعِیلَ وَإِسْحاقَ إِنَّ رَبِّی

لَسَمِیعُ الدُّعاءِ؛ خدای را سپاس که در زمان پیری، به من اسماعیل و اسحاق را بخشید همانا پروردگار من شنوای دعای بندگان است.»14

پدران و مادران از دنیا رفته، از عبادت و مناجات و کار خیر فرزندان شان در صورتی که اهل ایمان بوده

باشند، بهره ی کامل می‌برند. از رسول حق(ص) روایت است که پنج نفر از دنیا رفته‌اند ولی نامه ی اعمال

آنان بسته نشده است و دائم به آنان ثواب می‌رسد؛ کسی که درختی کاشته، چاه آبی برای بهره‌برداری مردم حفر

کرده، مسجدی ساخته، قرآنی نوشته، و فرزند شایسته‌ای از او به‌جای مانده است.15همچنین پیامبر اکرم(ص)

می‌فرمایند: «الولد الصالح ریحانَ مُن ریاحین الجنّه؛ فرزند شایسته دسته‌گلی خوش‌بو از گل‌های بهشت است.»