جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

سایه ات بر شعرها یم حکمرانی می کند

بر سر برج مدادم  دیده بــــــانی می کند

می نویسم نـــام پاکت را به روی دفترم

در همان لحظه  دلـــم  را آسمانی می کند

هر چه زندانی شدم در را به رویم وا نکن

یک نگاهت این قفس را هم جهانی می کند

گلرخم!خار تو وقتی می رود در چشم من

اشک هم بر روی گونه شادمـــانی میکند

دررگم وقتی بجای خون توجاری میشوی

شعله های درد با من مهربـــــانی می کند

بر قنوت دست های تشنه ام باران نشست

قطره هایی که عطش را جاودانی می کند

گم شده فانوسم  اما… دل به دریا می زنم

پیر شد در راه عقلم ، دل جوانی  می کند

عظیمه ایرانپور