جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

شكوه ظهور تو هنوز پرچم توفیق بر نیفراشته است و خورشید جمالت هنوز دیباى زرین خود را بر

زمستان جان ما نگسترده است ، اما مهتاب انتظار در شبهاى غیبت‏سوسوزنان چراغ دلهاى

ماست .

نام تو حلاوت هر صبح جمعه است و حدیث تو ندبه آدینه ‏ها.

دیگر از خشم روزگار به مادر نمى‏گریزم و در نامهربانی هاى دوران، پدر را فریاد نمى‏كشم;

دیگر رنج‏خار مرا به رنگ گل نمى‏ كشاند;

دیگر باغ خیالم آبستن غنچه‏ هاى آرزو نیستند;

دیگر هر كسى را محرم گریستن هاى كودكان ه‏ام نمى ‏كنم.

حكایت ‏حضور، براى من‏یادآور صبحى است كه از خواب سیاهى برخاستم و بهانه پدر گرفتم.

من همیشه سرماى غم را میان گرمى دستهاى پدرم گم مى‏كردم.

كاشكى كلمات من بى‏صدا بودند; كاشكى نوشتن نمى‏ دانستم و فقط با تو حرف مى ‏زدم;

كاشكى تیغ غیرت، عروس نام تو را از میان لشكر نامحرمان الفاظ باز مى‏ گرفت و در سراپرده دل مى‏ نشاند;

كاشكى دلدادگان تو مرا هم با خود مى ‏بردند;

كاشكى من جز هجر و وصال ، غم و شادى نداشتم!