جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

خودت را کوچک نشمار تو همین حالا نقش پهلوان را برای جامعه بازی میکنی.
پهلوانی که فقط به کباده کشیدن و شنا رفتن نیست؛ پهلوانی که به میل زدن و چرخ گرفتن نیست. پهلوانی به رخصت گرفتن از مرشد است و منش پهلوانی داشتن.
تو هم چیزی از پهلوان های زورخانه ی شهر کم نداری.
او زورِ بازو دارد ولی منش پهلوانیش اجازه نمی دهد که از آن سوء استفاده کند؛ نمی گذارد که زورِ بازویش کسی را آزار دهد.
و تو مثل تمام دختران ایران زمین، زیباییِ زلیخایی داری ولی منش مریم گونه ات اجازه نمی دهد که از آن سوء استفاده کنی؛ نمی گذارد که زیبائیت را دستمایه آزار دیگران کنی.
کاش کمی از منش پهلوانی تو را پسرانی داشتند که یادشان رفته باید وارث یوسف و پاسدار خون شهیدان باشند.

دختر کوچولو وارد بقالی شد و کاغذی به طرف

بقال دراز کرد و گفت: «مامانم گفته چیزایی که

در این لیست نوشته بهم بدی، اینم پولش.»بقال

کاغذ رو گرفت و لیست نوشته شده در کاغذ را

فراهم کرد و به دست دختر بچه داد.

بعد لبخندی زد و گفت: «چون دختر

خوبی هستی و به حرف مامانت گوش می‌دی،

می‌تونی یک مشت شکلات به عنوان جایزه برداری.»

ولی دختر کوچولو از جای خودش تکان نخورد.

مرد بقال که احساس کرد دختر بچه برای برداشتن

شکلات‌ها خجالت می‌کشد، گفت: «دخترم! خجالت

نکش، بیا جلو خودت شکلات‌هاتو بردار.»دخترک پاسخ داد: «عمو! نمی‌خوام خودم شکلاتها رو بردارم،

نمی‌شه شما بهم بدین؟»بقال با تعجب پرسید: «چرا دخترم؟ مگه چه فرقی می‌کنه؟» دخترک با خنده ای کودکانه

گفت: «آخه مشت شما از مشت من بزرگتره!»

خیلی از ما آدم بزرگا، حواسمون به اندازه یه بچه کوچولو هم جمع نیس که بدونیم و مطمئن باشیم

که مشت خدا

از مشت آدمها و وابستگی‌های اطرافمون بزرگتره.

عاقد: خدا

شاهد: رسول خدا (ص)

دفتر: لوح محفوظ

مکان: عرش

عروس: کوثر

داماد: حیدر

سالروز ازدواج آسمانیشان مبارک

مهدی جان !

دردهای زیادی است که به آنها وعده داده ام با آمدنت علاج می شود.

جمعه ها دم غروب وقتی آسمان از اندوه نیامدنت

دوباره مثل صدها سال دیگری که خون گریسته است

اشک سرخ می بارد به خود می گویم :

” آقایم باز هم نیامد…..”

درست جمعه ها ، وقتی قلبم و قلب همه از تنگی فراغت

مثل لاله ای که زیر پا لگد شود چروکیده و

رنجیده می شود با خود می گویم

این درد عاقبت مرا خواهد کشت ، و بعد به خود نهیب می زنم که

** او خواهد آمد **

بچه ام کوچولو بود، از من بیسکویت خواست.گفتم: امروز می خرم.
وقتی به خانه برگشتم فراموش کرده بودم. بچه دوید جلو و پرسید: بابا بیسکویت کو؟
گفتم: یادم رفت!!!
بچه تازه به زبان آمده بود، گفت: بابا بَده، بابا بَده.
بچه را بغل کردم و گفتم: باباجان! دوستت دارم.
گفت: بیسکویت کو؟
دانستم که دوستی بدون عمل را بچه سه ساله هم قبول ندارد.
چگونه ما میگوئیم خدا و رسول و اهل بیت او را دوست داریم، ولی در عمل کوتاهی میکنیم؟!!