آیت الله بهجت (ره) فرمودند: وقتى تأمّل مى کنیم، مى بینیم همه قضایاى امام حسین (ع) در یک روز واقع شد و وقتى مردم کوفه و بصره از قضیه شهادت آن حضرت مطلع شدند، ناراحت شدند و از ابتلاى آن حضرت، شهادت و اسارت اهل بیت (ع)، خدا مى داند که اهل ایمان چه قدر ناراحت بودند، به حدى که گویا باورشان نمى شد.
در طول این مدت دل اهل ایمان خون بود. اما ما بیش از هزار سال است که گرفتاریم و حضرت حجّت (عج) گرفتار است و دشمن ها نمى گذارند بیاید و او را حبس کرده اند. آیا حبسى از این بالاتر که نتواند خود را در هیچ آبادى نشان دهد و خود را معرفى کند!
در این مافوق هزار سال که آن حضرت در زندان است، خدا مى داند که قلوب اهل ایمان چه قدر خون است. آیا شایسته است که حضرت غائب (عج) در مصایب و گرفتارى شبیه قضیه حسین بن على (ع) به این مدت طولانى گرفتار باشد و ما برقصیم و شادى کنیم؟!
تا کی باید بار گناهان و اشتباهات خود را متوجه دیگران و دیگر چیزها بکنیم؟
تا کی بایستی این همه مصیبت را به خاطر بی توجهی و فراموش کردن امام زمانمان (عج) تحمل کنیم؟
تا کی می خواهیم خود را گول بزنیم و بیدار نشویم؟ پس کی بناست علت اصلی آن را متوجه شویم؟
پیشوای پنجم شیعیان، امام محمد باقر (ع) می فرمایند: هرگاه خداوند بخواهد بر مردم غضب کند (آن هم به خاطر اعمال ناشایست مردم) ما اهل بیت را از مجاورت با آنها دور می کنیم.
بیش از هزار سال پیش که حدود هشتاد سال از دوران غیبت کبری امام زمان (عج) می گذشت، آن حضرت در نامه‌ای به شیخ مفید (ره) فرمودند: ما به خبرهای شما احاطه کامل داریم و چیزی از خبرهای شما برای ما پنهان نمی ماند و آگاهیم از ذلت و خواری که به شما رسیده، از زمانی که عده ای از شما تمایل نموده اند به عقاید و اعمالی (ناپسند) که گذشتگان صالح از آن دور بودند و عهد و پیمانی را که از آنها گرفته شده بود (نسبت به امام زمانشان) بدور انداختند گویا که نمی دانند.
آیا می خواهید بدانید فاصله ما با امام زمانمان چقدر است و معنای غربت و تنهایی چیست؟
به این چند جمله ساده و عامیانه خوب دقت بفرمایید؛
به زندگیهایمان نگاه کنیم، آیا رنگ و بوی امام زمان (عج) را می دهد؟!
آیا تابلویی که به دیوار خانه نصب کرده ایم، آیا وسایلی که مورد استفاده قرار می دهیم، آیا نوع زندگیمان امام زمان پسند هست؟
آیا نوع معاشرتهای ما طوری هست که امام زمان هم وارد مجلسمان شوند، همنشین با ما شده و نظر لطفی داشته باشند یا نه؛ آن قدر محرم و نامحرم بی پروا با هم اختلاط دارند که قلب مهربان امام زمان (عج) را می رنجاند؟
آیا ظاهر خود و خانواده مان آن طوری هست که مورد قبول و رضایت امام زمان (عج) باشد؟
آیا طریقه درآمدمان طوری هست که امام زمان (عج) به آن برکت دهند و یا قدم به خانه ما گذاشته و بر سرسفره ما بنشینند؟
و خلاصه اینکه آیا روش زندگی ما همانگونه است که امام عصر(عج) می پسندد؟
به هر حال یادمان نرود که در هفته دو بار نامه اعمال ما خدمت امام زمان (عج) عرضه می شود و عملکردهای ما را ملاحظه می فرمایند و براساس آنچه عمل کرده ایم، با ما رفتار می کنند.
